Vuurwerk spotten met een horde Amerikanen blijkt een heuse sport. Geluk komt erbij kijken, maar vooral doorzettingsvermogen en een vleugje dramatiek.
‘Oh my god, oh my god!‘, roepen de Amerikanen (en mijn zus) wanneer grote koude regendruppels uit de lucht komen vallen en wolken onheilspellend oplichten, gevolgd door een bulderend geluid. Paraplu’s klappen open. Petten met de Amerikaanse vlag erop, kranten, pizzadozen en andere hoofddeksels worden tevoorschijn gehaald en een hele horde mensen begeeft zich naar de uitgang van het park. Tien minuten later is de bui gepasseerd en gaan de overblijvers verder met cheetos eten en selfies maken.
Het eerste dat we hoorden toen we vanochtend onze slaperige hoofden uit de deur staken was: ‘Happy fourth of July!’ Het kwam van de stralende Afro-Amerikaanse vrouw die in het appartement kwam schoonmaken. De vuurwerkshow is het gespreksonderwerp van de dag. Grootste vraag is: van waar zal het komen? Oftewel: wat is de beste plek om te kijken? De kassière met de enorme boezem vertelt dat ze na haar shift naar de Hudson River trekt. Vorig jaar werd vuurwerk vanaf de Manhattan Bridge afgeschoten, maar dit jaar zouden vijf boten in het water klaarliggen om te vuren.
In New York wonen bijna zo veel mensen als in België, en allemaal zijn ze vandaag op dezelfde queeste: het beste plekje veroveren tussen de Brooklyn Bridge en de Manhattan Bridge. Wij drommen mee met de massa en doen op goed geluk hetzelfde. Al snel merken we dat een plekje aan de rivier kostbaar is: zowel voor parken aan het water als voor (afhaal)restaurants staan enorme rijen. Het wordt dus kiezen tussen eten en vuurwerk, en even later laten we met rommelende magen onze tassen controleren alvorens we de rivieroever mogen betreden.
Dat Amerika zichzelf serieus neemt is al te merken aan het aantal vlaggen en politieagenten op openbare plekken. Op een dag als deze straalt het patriarchisme er nog meer van af. Glimmend van trots vertelt de gids terwijl we rond het vrijheidsbeeld voeren hoe de soldaten 240 jaar geleden veilig de rivier over geloodst werden, en zo het begin van de onafhankelijkheid inluidden. ‘Zonder die moedige soldaten hadden we nu geen hamburgers en pizza, en zouden we jullie vandaag enkel komkommersandwiches en lauw bier kunnen aanbieden.’ Van die pizza kunnen we nu alleen maar dromen.
Iedereen zit op het puntje van zijn stoel (ook al staan, zitten en hangen de meesten op de grond) en vijf in formatie vliegende helikopters zijn genoeg om in een uitbundig applaus uit te barsten. De drang naar spektakel hangt in de lucht, en hier en daar wordt gefluisterd dat dit het grootste vuurwerk ooit zal worden. Wanneer we verderop een gejuich horen opstijgen kijken vragende blikken opgetogen in het rond. ‘Mira, mira!’ (kijk, kijk!), roepen de Latino’s wijzend naar vuurwerk achter enkele gebouwen in de verte. Dan horen we vlakbij een enorme ontploffing en zien we enkele spatten vuurwerk achter de enorme pilaar van de Brooklyn Bridge tevoorschijn komen.
‘Are you kidding me!’, roepen de jongens naast ons, gevolgd door een lachsalvo. Dan begint een stormloop richting de andere kant van de brug, waarbij tientallen mensen over het draadje bij het grasveld struikelen. Met camera’s in de lucht en kinderen in de nek geeft men de welverdiende plekjes op om elders een glimp van het vuurwerk op te vangen. De horde mensen is nog maar een paar meter verplaatst of iedereen zet zich schrap voor de grote finale. Even lijkt de hele stad daadwerkelijk te ontploffen en ontplooit zich daar achter de brug een heus kleurenspektakel, gevolgd door het verplichte applaus – eigenlijk vragen de meesten zich nu al af hoe ze de enorme volksverhuizing straks gaan overleven.